Pol Yalnız 2020 - Chapter 3

Benim adım Pol, savaş başladığında 18 yaşındaydım, galiba savaş beni takip ediyor, benim özgürlüğe kavuştuğum yıl Dünya'nın esaret altına gireceğini nereden bilebilirdim. Etnik kökenim konusunda pek bir bilgim yok, kendimi Türk gibi hissediyorum. Gerçek anne ve babamı asla tanımadım, beni bulduklarında üzerimde bir kağıt parçasında sadece ''Pol'' yazıyormuş, üvey babam öyle söylemişti. Sonrasını hiç irdelemedim...


Tabi üvey babam ve üvey annem bana kendilerine göre bir isim vermişler, ama o ismi kullanmayalı tam 2 yıl oldu ve unutmaya başlamışken tekrar hatırlamak istemiyorum. Evet soyadım ''Yalnız'' Üvey ailemden kalan tek miras bu olsa gerek, ancak onlar öldükten sonra gerçek adımı kullanmayı bıraktım ve sadece ''Pol Yalnız'' oldum...


Kaderin mi cilvesi bilmiyorum ama Tanrı'nın benim için nasıl bir planı var az çok kestirebiliyorum yaşadıklarımı hatırlayınca.. 2020'in yaz aylarıydı, sanırım Ağustos'tu, hala dere kenarındaki evimizin gecelerini anımsıyorum, kurbağa sesleri bazen o kadar abartılı olurdu ki derin uykudayken bile seni uyandırabilirdi. Yine öyle bir geceydi, elimde son model telefonum pek sevgili sevgilimle gecenin bir vakti aşklı aşklı WhatsApp'tan görüntülü konuşuyorduk, internet 5G olduğu için canlı yayın kadar net ve anlıktı hissettiklerimiz, ergenlik duygularıyla kendimize dokunuyorduk, farkında değildik ama düz bir ekranla sevişiyorduk... Şimdi düşünüyorum da kendimizi ne kadar çok sanallığa batırmışız, dokunmanın, hissetmenin çok ama çok kıymetli olduğu şu zamanlarda ah çekmeden duramıyorum... Birer birer içerideki odaların ışıkları yanıyordu, garip bir hareketlenme olduğunu fark ettim ama eminim babam tuvalete kalkmıştır diye düşünüp müziğe kaptırıyordum kendimi, kulağımda kulaklık... Sonra aniden kapım açıldı babam ayakta bana bağırıyor ama ne dediğini duyamıyordum dudakları hızlı hızlı kapanıp açılıyordu, kaşları çatık, gözlerinde telaş vardı, müzik beni kendine çekiyordu... Ekrandaki sevgilimin gözleriydi tek önemli olan, savaş senin hazırlanmanı beklemiyordu ama, sana sormuyordu, ölüm olup yağıyordu üzerimize, sevgileri hapsedip, aşklara zincir vurmaya geliyordu, tüysüz yanaklarımdaki soğukluğu hatırlıyorum, sevgilimin göz yaşları akıyordu dudaklarımdan, babam Slow Motion olup kalmıştı gözlerimde, hareket ediyordu ama durgun bir su gibi... Emimin önemli bir şeyler söylüyordu, kulaklığı çıkardığımda ''Başladı!'' dediğini seçtim o kadar lafın arasından. Sonrası yollar, dikenler, çamur ve birazcık ekmek.. O kısacık an uzun yıllar gibiydi, hiç ama hiç unutamıyorum...